Vier maanden geleden besloot ik naar Afrika te gaan. Ik was op een jongerenweekend en tijdens de dienst kwam er een oproep; ze zochten deelnemers voor de Muskathlon. In oktober 2019 stond er opnieuw een reis gepland naar Tanzania, waarbij een groep mensen zou gaan wandelen, hardlopen of fietsen. Met een sponsorbedrag van €10.000 per deelnemer, zouden er heel wat kinderen uit armoede gered kunnen worden. Toen ik de oproep hoorde, sloegen al mijn aderen op tilt. Ik voelde dat God mij dit aanreikte. Het was een unieke kans die ik gewoon móest grijpen.

Het is de avond van 31 december. Over krap 4 uur proost Nederland op het nieuwe jaar. Ik sluit mijn ogen en luister naar de woorden van de dominee. Af en toe stopt hij met praten. De vuurwerkknallen die buiten klinken, lijken een blokkade om te kunnen spreken over het geloof. Als de knallen weer even voorbij zijn, vervolgt de dominee zijn preek. Bij de volgende klappen besluit hij harder te praten. Hoewel ik mijn best doe om me te focussen, gaan mijn gedachten hun eigen weg. Ik denk terug aan het afgelopen jaar. Plots word ik opgeschrikt door een nieuwe knal; in één keer gaan mijn gedachten naar drie vluchtelingen die ik dit jaar ontmoette.

Vroeger durfde ik alles. Op het gebied van vuurwerk, dan. Ik stak zonder angst de mooiste vuurpijlen af en stond het liefst midden op de straat. Mijn vader stond altijd trots toe te kijken. ‘Niet met je gezicht erboven!’, riep mijn moeder bezorgd. Gewoon, voor de zekerheid. Maar mij zou niets overkomen, echt niet. ‘Geen zorgen, mama. Ik doe voorzichtig.’ Het ging ook goed. Heel erg goed. Tot de jaarwisseling van drie jaar geleden, toen er een hele dure pot ontplofte. De pot stond op de voorplaats toen er maar 1 pijl de lucht in ging. De rest ontplofte op de grond. Een hoop geknal klonk van heel dichtbij en buurtbewoners renden gillend weg.

Hèhè, de decembermaand is weer begonnen. Sinterklaas, Kerst en Oud & Nieuw – dat betekent: samenzijn en plezier maken. Cadeautjes worden ingeslagen en de keuken is nog nooit zoveel gebruikt. Het is de tijd van liefde, van koude dagen en van een brandende open haard. Ik zie mezelf alweer helemaal zitten – onesie aan en een mok warme chocolademelk in mijn hand. Mijn voeten omhoog en mijn gezicht verwarmd door de feestende vlammen in de haard. Mijn blik rust tevreden op mijn familie, omdat ik zoveel van hen houd.

Het is half 6 ’s ochtends. Zodra mijn oogleden het licht van de lamp weer toelaten, zijn mijn gedachten verder op de dag. Vanavond draait het in Nederland om cadeautjes, zoals altijd op 5 december. Ik draai me nog eens om en laat mijn blik rusten op de jutezak die al een tijdje klaarligt. Hoewel ik erg naar vanavond uitkijk, knaagt er iets vanbinnen. Ik gooi mijn dekens van me af en zoek mijn weg naar de badkamer. In de hoop het gevoel weg te wassen, steek ik mijn gezicht onder de koude kraan. Helaas. Het werkt niet, en het gevoel volgt me mee de dag in…

‘Het is alweer een jaar geleden dat ik hier voor het eerst bleef slapen’, zeg ik. Een kop thee houdt mijn handen liefdevol warm. ‘Ik had de datum niet onthouden, hoor. Ik kwam er gewoon toevallig achter’. Mijn vriend stopt me een versgebakken, warme kruidnoot toe en grijnst. ‘Dat was wat’, zegt hij. Ik zit op de hoek van de bank en heb mijn schoonfamilie perfect in zicht. Het licht van de lampen geeft de woonkamer sfeer. All you need is love is net onderbroken door reclame, dus het is weer toegestaan om te praten. ‘Een jaar alweer, sjonge’, reageert mijn schoonmoeder. Er verschijnt een grijns op mijn gezicht als ik zeg: ‘Overzomerd en overwinterd, is dat even fijn’.