'Hoe gaat het nu?' Ik denk even na over wat ik zal zeggen. 'Het gaat niet zoals ik gehoopt had, maar het is oké.' De persoon aan de andere kant van de lijn, de sportleider van de Muskathlon, luistert naar mijn verhaal. Ik vertel hem dat het niet gaat. Het hardlopen niet. Buiten de blessure die ik heb opgelopen, werkt mijn lichaam niet mee. Toch heb ik de baalperiode achter me gelaten; ik vertrouw erop dat het niet uitmaakt wat mijn prestatie zal zijn. Ik ga met God, dat is alles wat telt. 

Toen ik op reis was in Canada en mijn belevenissen bijhield in een dagboek, schreef ik onder andere over de kortpittige, Hollandse huisvrouwen die ik in het wild was tegengekomen. Waar ik geen bereik had met mijn telefoon, had ik wel gezelschap van korte kapsels. Ik besefte op dat moment waarom ik nog zo lang mogelijk in Canada wilde blijven. Eenmaal terug in Nederland gingen de  huisvrouwen weer in de menigte op, waardoor ik ze bijna was vergeten. Nou, ik kan je zeggen: na vanavond weet ik weer van hun bestaan... 

Oóit zat ik op de circusschool. Ik jongleerde, danste, balanceerde bordjes op een stokje, én ik reed rond op een eenwieler. Dat ik daar vaker vanaf viel dan er op zat, mag een bijzaak zijn. De week vóór de intocht van Sinterklaas was er gezegd dat iedereen uitgenodigd was om verkleed te komen, en zo geschiedde. Ik kwam volledig verkleed als zwarte Piet naar de circusschool... 

Trillende handen. Oogleden die zichzelf het liefst dicht zouden willen laten zakken, maar toch maar blijven aanschouwen wat er rondloopt. Halloween parades, vol met kinderen die zijn verkleed als moordenaars en met mensen die stoer volhouden dat ze niet bang zijn. Het is een feest. En dat feest hoort er nu eenmaal bij. Oh, ehh, kleine toevoeging:  dit geldt niet voor christenen. Want Halloween is demonisch. En demonen, daar moeten wij niets mee te maken hebben. 

'Help me to love with open arms, like You do A love that erases all the lines and sees the truth So that when they look in my eyes, they would see You Even in just a smile they would feel the Father's love.' 

Op onze schoorsteenmantel staat een prachtige steen met de tekst: ‘Christ is the head of this house’. De steen staat er al zolang dat, als mijn moeder niet zo vaak zou stoffen, er een stoflaag van vele centimeters op zou liggen. Nu mijn blik bij de steen blijft hangen en ik de tijd neem om de woorden in mij op te nemen -in tegenstelling tot vele andere dagen-, dansen de woorden rond in mijn gedachten. De uitspraak vormt zich om tot een directe vraag: ‘Christ, is He the head of mý house?’