Niet alle gedichten die ik schrijf, gaan over mijzelf. Soms rolt een gedicht zomaar uit mijn pen, zoals deze: Men zegt: geluk zit in een hoekje.

Zoals de tulpen doen bloeienin donk're nachten, zoals een druppel vervloeitin de grootse oceaan, zo zóu hij zelf levennaar wat God verwachte.'Christen' is zijn naam.

When I was born, I saw the world. The world saw me, she understood: I needed trains, I needed waves, I needed clouds, I needed woods.

If only I could learn to fly,learn how to float on the golden wind.If only I could reach the sky,all it should do was to fondle my skin.

Oorlog is van alle tijden. Haat is op alle plaatsen. Wíj leven hier dan wel niet (meer) in oorlog, maar anderen wel. Onze medechristenen. Zij vechten dag en nacht, moeten hun geloof verzwijgen als zij het aardse leven willen overleven, en weten niet waar zij goed aan doen. Voor hen wil ik bidden. Voor iedereen die in angst leeft of heeft geleefd. Opdat het niet vergeten wordt - christen zijn in tijden van oorlog, het is een bijzonder dappere keuze.

War is of all times. Hate is of all places. Wé may not live in war now (anymore), but others do. They're our fellow Christians. They fight over day and night, they have to remain silent about their faith in Christ, and they may not know what they have to decide. For them I would like to pray. For everyone who lives or have lived in fear. To make us not forget how brave it is to be a Christian in times of war.

Als je boos bent

‘Klop, klop’, ‘Wie is daar?’‘Ik ben meneer D. Pressie,jouw nieuwe eigenaar.’