Ik lach: dit is het leven

Ik lach: 

dit is het leven.

ik stoot me steeds weer aan

diezelfde steen.

Maar het maakt niet uit: 

wind, zon of regen,

ik ren en spring er 

dwars doorheen.

Waar ik toch stééds

door ben omgeven, 

-liefde, pijn

of razernij-

dat helpt mij dit steeds

te beleven:

mijn dagen?

Die gaan zó voorbij. 

Al is het zo dat

ik moet slapen,

-terneergeslagen,

boos of moe-

dan komen er weer

nieuwe dagen,

die rennen mij dan

hoopvol toe.

Na elke nacht volgt

een nieuwe morgen,

en zonder donker,

wat is dan licht?

Ook al lijkt het soms wat

ver verborgen,

vindt het leven steeds

haar evenwicht.

Een lach is geen lach

zonder een traan,

zoals het water geen zee is

zonder het strand. 

Zonder stilstaan kun je niet

verdergaan,

en zonder binnen-, 

waar is dan buitenland?

Als de wind je laat vliegen

en je wacht op de stilte,

vraag je dan af 

wat je het liefste wilt zien. 

Wil je stoppen met wiegen,

beschutting tegen de kilte?

Weet je het zeker, of is het altijd

'misschien'?

Het leven is nú, en,

zelfs al kan het best beter,

ik wil mijn lach laten klinken

door de wildernis heen.

Hoe de wind míj ook draagt 

en waar ik ook gaan zal:

ik wil láchend

door het leven heen.