Ook ik heb ze meegemaakt: onzekere puberjaren. Het was in de tijd dat ik vol in de ontwikkeling zat. Regelmatig schalden er liedjes over liefdesverdriet en rouw uit mijn koptelefoon. Dat ik nog nooit een vriend had gehad en heus niet iedere dag een familielid verloor, deed er niet toe; nadenken over deze onderwerpen was al genoeg om mijn humeur omlaag te krikken. En net zoals iedere puber doet, zocht ik een manier om met deze gevoelens om te gaan. Een uitlaatklep, die ervoor zou zorgen dat ik niet meer aan al deze rare gevoelens hoefde te denken. Anders dan mijn leeftijdsgenoten, keek ik weg van de ‘foute keuzes’. Alcohol? Natuurlijk niet. Sigaretten? Nooit. Drugs? HALLO! Dat kan toch niet als christen?

Ik droomde dat ik in de hemel was. God zat op Zijn troon en ik kon gewoon naar Hem toe lopen. Ik mocht Hem alles vragen wat ik wilde en ik hoefde mij nergens voor te schamen. En dus vroeg ik. Ik vroeg Hem wat ik moest doen. God zei dat ik mijn hart moest volgen, want mijn hart behoort Hem toe. Míjn keuze zou daarmee Zíjn keuze zijn. Ik stond daar. Hij keek mij aan, streelde mijn hand en stond op uit Zijn troon. Hij stapte dichter naar mij toe. Maar helaas - op het moment dat Hij Zijn arm om mij heen wilde slaan, schrok ik wakker.

Met een grote glimlach op mijn gezicht en met twee handen in de lucht sta ik te dansen op het bevrijdingsfestival. Ik ben niet de enige; om mij heen staan nog honderden, duizenden anderen te feesten. We vieren de vrijheid. 73 jaar vrijheid. Voor heel even voel ik mij intens verbonden met de andere inwoners van mijn stad. Terwijl ik mijn handen omlaag doe en alweer wacht op het volgende nummer, wordt er een verzoeknummer ingediend. Single ladies. En ook maar twee seconden later staat het hele plein te springen. Het hele plein, behalve ik.

Terwijl mijn duim aan topsport doet tijdens het scrollen op Facebook, doemt een lijst met aanslagen op. Alle aanslagen van de afgelopen tijd. En hoe verder ik scrol, hoe meer ik mij verbaas. Hoe hoger de cijfers worden, hoe misselijker ik me ga voelen. Hoe ongelofelijker de aanslagen worden, hoe meer mijn hart rouwt. Dit is ziek – toch? En de teller blijft maar lopen…

Met drie boodschappentassen in mijn handen loop ik van de winkel naar huis, als er een man in een rode jas naar me toe komt. Hij is een actievoerder en pleit voor een ‘week zonder vlees’. Hij wil een flyer in mijn handen stoppen, maar ik gebaar hem nors en wijs hem op de tassen in mijn handen. Als ik door wil lopen, propt hij snel een flyer in een van de tassen, tussen de aardappelen en de kiloknallers. Ik kan er niets tegen doen, dus ik loop maar gewoon door.

Die middag wilde ik naar huis fietsen. Ik liep naar het fietsenhok en stak mijn sleutel in het slot. Toen ik wilde gaan zitten, zag ik dat mijn hele zadel was onder gespuugd...