Terwijl mijn duim aan topsport doet tijdens het scrollen op Facebook, doemt een lijst met aanslagen op. Alle aanslagen van de afgelopen tijd. En hoe verder ik scrol, hoe meer ik mij verbaas. Hoe hoger de cijfers worden, hoe misselijker ik me ga voelen. Hoe ongelofelijker de aanslagen worden, hoe meer mijn hart rouwt. Dit is ziek – toch? En de teller blijft maar lopen…
Het lijkt wel of we tegenwoordig enkel nog hoeven te knipperen, voordat er weer bericht is over een aanslag. We delen deze wereld, maar zo gedragen wij ons niet. Een deel van deze wereldbevolking denkt de aarde naar zijn eigen hand te hebben en deze aarde kapot te mogen maken, en dan vooral de mensen die er op leven. Na een aanslag delen we massaal foto’s met als onderschrift RIP, of voluit: rest in peace. Het liefst vervloeken we de daders, de hersenloze terroristen. We komen op voor de nabestaanden. Mensen die nare opmerkingen maken op het internet, grijpen we direct bij de strot. Virtueel dan. Nee – als er iets gebeurt hier op de wereld wat ons niet zint, dan spannen we samen tegen het kwaad.
Toch zijn ook wij niet heilig. Het is mensen eigen om mee te gaan in verdriet en om haatgevoelens te creëren. We geven het kwaad daarmee onbewust wel wat het wil: haat tussen mensen, haat tussen volkeren. En God? Die kijkt toe van boven, en die rouwt zelfs nog harder dan wij.. ‘Mijn liefde voor jou zal blijven bestaan’, zei Hij. Wij rouwen bij een aanslag. Allemaal. Toch: zolang er geen dierbaren van ons tussen de slachtoffers zitten, komen wij er weer overheen. Na een aantal dagen, weken van onbegrip, weliswaar, maar wij komen er overheen. Stel je dan voor: God heeft iedere persoon in zijn handpalm gegrift staan. Iedere minuut sterft er een van hen door geweld. God rouwt non-stop. En dat is niet hoe God het bedoeld heeft..
'Iedere minuut sterft er iemand door geweld'
Natuurlijk hoop ik dat het eindigt. Dat de laatste aanslag al is geweest. Maar wij christenen moeten realistisch zijn. Terwijl wij, met de tranen doorklinkend in onze stem, onze smeekbeden naar God uit blijven roepen, weten wij ook dat Hij allang heeft gesproken. ‘Jullie zullen berichten horen over oorlogen en oorlogsdreiging. Laat dat je dan niet verontrusten, die dingen moeten namelijk gebeuren, al is daarmee het einde nog niet gekomen.’ – Mattheus 24.
Ondertussen post ook ik een foto met #RIP, wanneer er een volgende aanslag is gepleegd. Laten we volhouden, met God aan onze zijde. Laten wij Zijn geboden volgen en zelf in vrede blijven leven, ook al lijkt dat soms zo lastig. Laten we het aantal terroristen ‘beperkt’ houden, en zelf niet de fout maken onderdeel te worden van de haat. Opdat wij christenen het verschil blijven maken. Terroristen mogen dan in haat leven.. maar de rest alsjeblieft in peace.
Reactie plaatsen
Reacties