'Help me to love with open arms, like You do A love that erases all the lines and sees the truth So that when they look in my eyes, they would see You Even in just a smile they would feel the Father's love.' 

Op onze schoorsteenmantel staat een prachtige steen met de tekst: ‘Christ is the head of this house’. De steen staat er al zolang dat, als mijn moeder niet zo vaak zou stoffen, er een stoflaag van vele centimeters op zou liggen. Nu mijn blik bij de steen blijft hangen en ik de tijd neem om de woorden in mij op te nemen -in tegenstelling tot vele andere dagen-, dansen de woorden rond in mijn gedachten. De uitspraak vormt zich om tot een directe vraag: ‘Christ, is He the head of mý house?’

Het is (waarschijnlijk voor velen) een bekend fenomeen van rond de eerste warme dagen. De temperatuur stijgt, ook in onze zomerbol, wat resulteert in opengetrokken kasten en lades. De korte broeken, leuke rokken en vrolijke jurkjes worden opgezocht en de winterkleding wordt opgeborgen. Dat dit mogelijk slechts een enkele warme dag zal zijn en dat de winterjas volgend weekend weer uit de kast kan worden gehaald, maakt ons - Nederlanders - niet uit. Je moet genieten van die warme dagen! Maar deelt de spiegel, ons meest gehate of juist meest geliefde meubelstuk, die mening wel met ons?

De angst brandde in mijn ogen en de regen viel met bakken uit de hemel. De lucht was donker, de wind maakte nare geluiden en de constante donder maakte me bang. Ik stond op een heuvel in Israël. Beneden lagen de wijngaarden waar ik vanuit een kleine schuilplaats op neerkeek. Ik voelde hoe de macht van satan buiten woedde. Híj had deze storm aangeroepen. ‘Voel je dan niet wat ik kan doen?’, klonk zijn stem door de storm heen. ‘Zie je dan niet hoeveel macht ik heb!’ Ik was vol van angst en schreeuwde dwars door de storm heen, met alle kracht die mijn longen bezaten. ‘God! Waar bent U nou?!’ Ik kreeg geen antwoord. Het bleef stíl.

Het is vrijdagavond, 22.24 uur. Ik heb alle lichten in de kamer uitgedaan en sta op het punt te gaan slapen. Met mijn handen in mijn broekzakken gestoken, kijk ik uit over de stad. Vanaf de 14e verdieping is het buiten een baken van licht. Ik vraag me af hoe het zou zijn als er geen licht zou zijn. Als iedereen zou slapen. Ieder lampje dat op dit tijdstip aan is, is een weerspiegeling van onze maatschappij. Ieder lampje staat voor iemand die de slaap niet kan vatten, voor iemand die moet werken, of voor iemand die geen tijd kan nemen voor rust. Een groot deel van de lampjes zal duurzaam zijn, want om het milieu moet gedacht worden. Dat het energieverbruik van mensen daarentegen ook belangrijk is, lijkt soms geheel te worden vergeten.

‘Ik stel jullie de vragen, waarna jullie antwoord kunnen geven’. De dominee stond tegenover ons, terwijl wij de volle kerk in keken. Mijn vriendin en ik stonden klaar om de belijdenis van het geloof af te leggen. Terwijl de gemeente meeluisterde, werden mij de vragen gesteld. ‘Ja’, antwoordde ik, en er vloeide een warmte aan gevoelens door me heen. Ik boog mijn hoofd, sloot mijn ogen en knielde op het bankje neer. En terwijl de zegen van God klonk, wist ik zeker: vanaf nu zou alles anders zijn.