Men zegt: geluk zit in een hoekje

'Ik kan dit, ik weet het zeker!’

Zo vloog ik af

op alle vuren.

Mijn voeten renden

hard vooruit,

voor zolang als het

mocht duren.

‘Ik heb energie

in overvloed.

Ik kan echt alles aan.

Het maakt niet uit wat ik

moet doen,

ik zal voor iedereen

klaarstaan.’

Mijn voeten renden hijgend

bruggen over,

bomen langs.

Ze leidden mij, 

langs plekken

die mij iets brachten:

uit balans.

Bloemen spatten uit elkaar,

mijn schoenen sneden hen

doormidden.

Het was de nijd van het

niet verder komen,

van het

niet meer kunnen bidden.

Mijn voeten renden door,

maar de rest vloog

uit de bocht.

Mijn lichaam en

mijn geest

zeiden dat ik

niet méér mocht.

Mijn gelaat plat in de modder,

bruin en zwart

op mijn gezicht.

Hoewel veel mensen

wilden helpen, 

ging míjn wereld

langzaam dicht.

Nu zit ik op

een tuinstoel.

Ik zit buiten, aan de kant.

Mijn blik rust

op de modder,

op het nog zwart

verhulde zand.

Het is wachten tot

ik verder kan, 

tot het weer beter gaat dan nu,

maar nu eerst

zal ik gaan rusten

en gaan luisteren 

naar U.

Men zegt: geluk zit in een hoekje.

Wel, in dat hoekje

keek ik nooit.

Maar vanaf nu zal ik

gaan zoeken.

Misschien vind ik het dan

ooit.